Спецпраект «Цяпло родных сэрцаў”

Сямейны партрэт

-- Беларусь стала для мяне роднай краінай, таму што я жыву тут больш за чатыры дзесяцігоддзі, -- шчыра прызнаецца Святлана Семянько. -- Так распарадзіўся лёс, што большую частку свайго жыцця я правяла ў Беларусі. Для мяне сталі вельмі блізкімі мясцовыя звычаі, традыцыі. Тут ярка і незабыўна праходзяць святы, тут жывуць шчырыя, добразычлівыя і гасцінныя людзі. Вельмі важна тое, што ў гэтай краіне -- найлепшыя ўмовы для жыцця не толькі карэнных жыхароў, а і прадстаўнікоў іншых нацыянальнасцяў. Кожны тут адчуе сябе ўтульна.

Сям’я Семянько жыве ва ўласнай кватэры ў новым кааператыўным доме па вуліцы Гагарына.

-- Праходзьце, калі ласка! Мы заўсёды рады гасцям, -- шчыра запрашае мяне ўвасці гаспадыня. Разам са Святланай Джумагаліеўнай праходзім на кухню. Тут, за кубачкам кавы, і пачалася наша няспешная размова.

Гады маладосці і ўдарнай працы

-- Я нарадзілася ў г.Бузулук Аранбургскай вобласці Расіі. Калі вучылася ў школе, наша сям’я пераехала ў Казахстан. Акрамя мяне ў сям’і выхоўваліся яшчэ дзве дачкі. Бацькі заўсёды паважалі адукаваных, інтэлігентных людзей. Яны шмат чыталі і сваю цікавасць да навукі перадалі і нам. Мая старэйшая сястра стала настаўнікам гісторыі, а малодшая -- настаўнікам французскай і нямецкай мовы. Я таксама добра вучылася, але вырашыла быць не педагогам, а аграномам. Падала дакументы ва Уральскі сельскагаспадарчы тэхнікум. Паколькі з 1954 года ў СССР пачалося актыўнае асваенне цалінных земляў, моладзь з розных краін прыязджала ў Казахстан. Былі вельмі патрэбны спецыялісты ў галіне раслінаводства. Вось і я вырашыла стаць аграномам. Пасля заканчэння тэхнікума я павінна была 3 гады адпрацаваць па сваёй спецыяльнасці ў саўгасе “Ульянаўскі” Аранбургскай вобласці. Гэта была буйная і вельмі развітая гаспадарка. Працаўнікі атрымлівалі высокі заробак. Вельмі цікава, што сярод работнікаў было шмат прадстаўнікоў розных нацыянальнасцяў. У саўгасе працавалі жыхары гарадоў Расіі, Казахстана, Кіргізіі, Грузіі і нават Германіі. Усіх нас аб’ядноўвала вялікае жаданне плённа працаваць. Сярод работнікаў саўгаса, якія былі камсамольцамі, часта праводзіліся працоўныя спаборніцтвы. Напрыклад, за званне лепшых працаўнікоў змагаліся пермскія і ўльянаўскія камсамольцы. Паколькі наш саўгас знаходзіўся на захадзе Казахстана, мясцовыя жыхары размаўлялі на рускай мове.

Каханне аб’яднала сэрцы

-- Як жа вы пазнаёміліся са сваім будучым мужам? -- цікаўлюся ў суразмоўцы.

-- Аднойчы сяброўка запрасіла мяне ў госці да сябе ў Маскву, -- расказвае Святлана Джумагаліеўна. -- Дадому з Афганістана павінен быў прыехаць яе муж. Аднак ён прыехаў разам са сваім сябрам-саслужыўцам Мікалаем. Так мы і пазнаёміліся. Пазней я пабывала ў гасцях у сваёй сяброўкі ў Полацку. Мяне вельмі ўразіла непаўторная прырода Беларусі, вакол -- шмат хваёвых лясоў, азёр і рэк. У Казахстане ж з усіх бакоў бачны толькі стэп.
Мы з Мікалаем пасябравалі, пачалі сустракацца і ў тым жа 1981 годзе стварылі сям’ю. Муж родам з вёскі Горкі Лепельскага раёна, на яго радзіме і адбылося наша вяселле.

Пасля рэгістрацыі шлюбу Мікалай адправіўся далей служыць у Афганістане, а я паехала да сваіх родных у Казахстан.

Вяртанне на Лепельшчыну

Пазней Мікалай Якаўлевіч быў накіраваны на службу ў г. Ужгарад Заходняй Украіны, але праз кароткі час сям’я Семянько пераехала ў вёску Межыца Лепельскага раёна, дзе ў той час дыслакаваліся войскі супрацьпаветранай абароны.

-- У ваеннай часці таксама служылі прадстаўнікі розных краін. Тут былі і жыхары Расіі, Украіны, Кіргізіі, Узбекістана… Так, камандзір брыгады быў кіргізам, ваенны ўрач -- казахам, -- працягвае жанчына. -- У Межыцы жылі і аранбургскія казахі. Мы вельмі сябравалі паміж сабой. Па добрай традыцыі на кухні ў кожнага з нас заўсёды быў гарачы чай, шмат пірагоў. Як правіла, мы гатавалі адны і тыя ж стравы. Запрашалі адзін аднаго на бешбармак. Гэта традыцыйная мяса-мучная страва. Яна гатуецца з нагоды сямейных святаў або прыёму дарагіх гасцей і ўяўляе сабой крышанае варанае мяса з лапшой і соусам з цыбулі. Дробна накрышанае мяса мае асаблівае значэнне і глыбокія карані. Гэта знак павагі гаспадароў да гасцей, асабліва пажылых, якім цяжка есці буйныя кускі мяса.

Дарэчы, святым днём у казахаў з'яўляецца пятніца. Менавіта ў гэты дзень мы запрашаем да сябе гасцей, гатуем традыцыйныя стравы. Бешбармак выкладваецца на вялікую талерку, а затым дзеліцца на роўныя порцыі, якія прапануюцца кожнаму з гасцей.

Тут, у вёсцы Межыца, у сям’і Мікалая і Святланы Семянько нарадзілася дачушка Лаура. Праз некаторы час сям’я ваеннаслужачага была накіравана ў Германію, а праз 6 год зноў вярнулася ў Межыцу. Мікалай Якаўлевіч працягваў ваенную службу, а Святлана Джумагаліеўна працавала начальнікам склада камунальна-эксплуатацыйнай службы.

Азёрны край стаў дарагім і блізкім…

У 2011 годзе сям’я Семянько атрымала ўласную кватэру ў новым кааператыўным доме ў г. Лепелі. Мікалай Якаўлевіч стаў ваенным пенсіянерам, а Святлана Джумагаліеўна працавала ў кафэ “Гасціны двор”. У сям’і заўсёды ўдзялялася асаблівая ўвага культурнаму развіццю. У выхадныя дні муж, жонка і дачка часта наведвалі Вялікі тэатр Беларусі, шмат падарожнічалі па розных краінах.

Акрамя таго, жанчына з задавальненнем збірае калекцыю вырабаў з фарфору. Утульную залу кватэры ўпрыгожваюць калекцыі фарфоравых анёльчыкаў, слонікаў і г.д.

Сёлета споўнілася 42 гады як Мікалай Якаўлевіч і Святлана Джумагаліеўна ідуць разам па жыцці.

-- У мяне цудоўны муж, -- дзеліцца гаспадыня. Магу з упэўненасцю сказаць, што ён з’яўляецца для мяне надзейнай апорай і падтрымкай. Як правіла, кожную раніцу ён мые падлогу ва ўсіх пакоях. Што б я ні прыгатавала, ён заўсёды кажа: “Ой, як смачна!” Наогул, усе справы мы робім разам. Калі спрыяе надвор’е, разам ходзім на прагулку.

Так распарадзіўся лёс, што большая частка нашага жыцця прайшла ў Беларусі. І хоць я сама нарадзілася і вырасла ў Казахстане, Беларусь стала для мяне другой радзімай. Лічу, што ў Беларусі створаны найлепшыя ўмовы для жыцця. Сацыяльную падтрымку адчуваюць і шматдзетныя, і няпоўныя сем’і. Літаральна на вачах растуць новыя дамы, дзе атрымліваюць добраўпарадкаванае жыллё маладыя сем’і. Дзяржава клапоціцца пра састарэлых, людзей з інваліднасцю. Самае ж галоўнае тое, што мы жывём на мірнай зямлі, не чуем выбухаў, не хаваемся ад страляніны. У жыхароў Беларусі ёсць магчымасць будаваць шчаслівае жыццё, і гэта галоўнае.

-- Разам з мужам вы пражылі больш за чатыры дзесяцігоддзі. У чым жа сакрэт сямейнага шчасця? -- цікаўлюся ў суразмоўцы.

-- Самае галоўнае -- умець саступаць, паважаць адзін аднаго. Калі і ўзнікаюць пэўныя цяжкасці, яны заўсёды лёгка пераадольваюцца разам. Муж і жонка павінны быць аднадумцамі, надзейнымі сябрамі. Давер, павага і цёплая падтрымка -- гэта фундамент, на якім мацуецца шчаслівая сям’я.

-- Няхай жа светлыя пачуцці, якія вы пранеслі праз гады, дапамагаюць вам па жыцці! Быццам яркая зорка, няхай яны вядуць вас за сабой і ўказваюць верны шлях, -- шчыра жадаю цудоўнай сям’і на развітанне.

На здымках: маладая шчаслівая сям’я Семянько: Мікалай Якаўлевіч, Святлана Джумагаліеўна і іх маленькая дачушка Лаура;

дзяўчынка з любімым татам;

муж і жонка пранеслі шчасце праз гады.

Фота з сямейнага архіва