Светлая памяць

Светлая памяць
Яго выступленні краналі да глыбіні душы…

Імя Ігара Вішнеўскага вядома шматлікім жыхарам нашага раёна. Яго яркія выступленні з першых секунд краналі да глыбіні душы гледача, яго ўнікальныя артыстызм і энергію немагчыма апісаць простымі словамі.
57 гадоў… Здавалася б, яшчэ жыць і жыць, радавацца дасягненням дзяцей, поспехам любімага ўнука, дарыць радасць людзям на канцэртах…
Вельмі цяжка паверыць, што Ігара Анатольевіча ўжо няма побач з намі. Яго смерць стала вялікай стратай не толькі для родных і блізкіх, але і калег, многіх жыхароў раёна.
Нарадзіўся Ігар Анатольевіч у 1965 годзе ў горадзе Фрунзе (Кіргізія) у сям’і рабочых.
Падчас размовы з мужчынам ён заўсёды с цеплынёй казаў пра маляўнічасць прыроды ў гэтай краіне, якая можа зачараваць сваёй прыгажосцю кожнага: зялёныя горныя схілы, шум горных рэк, высакагорныя азёры…
— Ноч у палатцы, дзе да неба можна дакрануцца рукой, лёд на вяршынях гор — такой прыгажосці больш нідзе немагчыма знайсці, — казаў Ігар Анатольевіч.
Пасля заканчэння васьмігодкі хлопец паступіў ў Фрунзенскі машынабудаўнічы тэхнікум. Атрымаўшы прафесію тэхніка-тэхнолага, пачаў працоўны шлях на заводзе токарам на станку з лічбавым праграмным кіраваннем.
Аднак затрымаўся там нядоўга, некалькі месяцаў, бо 10 мая 1984 года быў прызваны ва Узброеныя Сілы Ленінскім РВК горада Фрунзе.
Ля Алма-Аты ёсць горад Капчагай, дзе навабранец і праходзіў службу першыя 10 месяцаў. Потым усю часць адправілі ў правінцыю Гiльменд, што недалёка ад Кандагара Рэспублікі Афганістан.
У Афганістане Ігар Анатольевіч праходзіў службу з 25 сакавіка 1985 года па 5 мая 1986-га. На аўтамабілі «Урал» забяспечваў ваеннаслужачых прадуктамі і ўсім неабходным. Размяшчалася часць у пустыні. Спачатку жылі ў палатках, а потым самастойна ўзводзілі вялікія казармы з распаўсюджанага ў тых мясцінах будаўнічага матэрыялу — саломы і гліны.
Бацькі ведалі, дзе праходзіў службу іх сын, але ў лістах на радзіму Ігар падрабязнасцяў не расказваў.
Даводзілася ў гэты перыяд бачыць смерць, таму на працягу ўсяго жыцця імкнуўся не ўспамінаць вайну.
У паветрана-дэсантныя войскі трапіў ужо напрактыкаваным. З-за сваёй цікаўнасці яшчэ да прызыву ў войска наведваў авіяклуб, дзе 6 разоў скакаў з парашутам. Потым і падчас службы яшчэ 7 разоў паспытаў смаку паветра на вышыні.
У 1986 годзе Ігар Анатольевіч вярнуўся са службы, а ў 1987 годзе ажаніўся. У 1993-м сям’я пераехала ў Беларусь, якая стала хутка родным краем.
З песняй і гітарай мужчына пасябраваў яшчэ ў юнацтве. Ён лічыў, што музыка дапамагае зрабіць атмасферу ў любой кампаніі цёплай і прыязнай, а таксама перажыць любыя няўзгоды.
Больш за 10 гадоў Ігар адпрацаваў у раённым Доме культуры, дастаўляў артыстаў на розныя мерапрыемствы, глядзеў іх выступленні, падтрымліваў, аднак толькі пасля 5 гадоў працы з творчымі людзьмі выйшаў на сцэну ў якасці выканаўцы. Гэта адбылося 2 жніўня — на Дзень дэсантных войскаў і сіл спецыяльных аперацый.
Як адзначаюць калегі, пазітыў і энергія Ігара Анатольевіча зараджалі ўвесь зал і тых, хто знаходзіўся за кулісамі. Ён быў неверагодным чалавекам, простым, лёгкім у зносінах, цікавым субяседнікам, сапраўдным таварышам і сябрам.
У вольны ад працы час мужчына любіў пахадзіць па лесе, падыхаць свежым паветрам, назапасіць для сям’і грыбоў і ягад. Там ён чэрпаў натхненне і энергію.
Больш ніколі Ігар Анатольевіч не выйдзе на сцэну разам са сваімі калегамі, не ўзніме нам настрой сваёй шчырай усмешкай, душэўнай альбо вясёлай песняй.
Ігар Вішнеўскі пайшоў з жыцця, але пакінуў нам пра сябе цёплую памяць. Выказваем шчырыя спачуванні родным і блізкім Ігара Анатольевіч.
Наталля Храпавіцкая.