21 лістапада 1930 года выйшаў першы нумар газеты «Калгасная праўда».
З успамінаў былога друкара «раёнкі»: “У маі 1939 года прыйшла ў друкарню… Усе работы выконваліся ўручную. Каб працавала друкарная машына, трэба было ўвесь час круціць прывадное кола. 22 чэрвеня 1941 года пачалася вайна. Газета «Калгасная праўда» выйшла яшчэ два разы, а потым набіралі і друкавалі толькі зводкі інфармбюро, якія прымалі па радыё, што было ўстаноўлена недалёка ад рэдакцыі ў яўрэйскай лазні.
У ноч з 2 на 3 ліпеня скінулі некалькі бомб на Лепель. Мы атрымалі загад эвакуіравацца. Некалькі кас са шрыфтамі вывезлі і схавалі».
…Лепель быў акупаваны нямецка-фашысцкімі захопнікамі 3 ліпеня 1941 года. Немцы сталі гаспадарыць у горадзе. У Доме Саветаў адкрылі камендатуру, у педтэхнікуме — гестапа, у былой гімназіі — нямецкую казарму. У будынку друкарні стала выходзіць нямецкая газета «Новы шлях» на рускай мове. Былыя работнікі друкарні С. Бараноўскі, А. Катырла, І. Чарняўскі, В. Закрэўскі і іншыя ўладкаваліся на працу ў нямецкую газету. Праца стала для іх надзейным прыкрыццем для падпольнай работы. Рызыкуючы жыццём, падпольшчыкі здабывалі сакрэтную інфармацыю, друкавалі і расклейвалі ў горадзе ўлёткі. У красавіку 1942 года частка падпольшчыкаў была арыштавана фашыстамі і жорстка закатавана. Таму друкаваць лістоўкі ў нямецкай друкарні стала вельмі небяспечна. Група атрымала новае заданне — стварыць партызанскую друкарню. Падпольшчыкі тайна выносілі шрыфты, паперу, фарбу і перадавалі ў партызанскую брыгаду «Дубава». З красавіка 1942 года стала рэгулярна выходзіць газета «Калгасная праўда» — орган Лепельскага падпольнага райкама партыі…
***
Да пачатку шасцідзясятых гадоў газета набіралася ўручную, металічнымі літарамі таўшчынёю са звычайную запалку, толькі напалову карацей. Літара да літары — атрымліваўся рад, слупок да слупка. Затым слупкі звязвалі шпагатам, ставілі на вярстальную дошку, зноў перавязвалі, каб ніводная літара не згубілася. Пазней з’явіўся друкарскі лінатып — машына, якая адлівала са свінцу літары ў адзін рад. Іх не трэба было ўжо звязваць. Далей яны ставіліся ў рамку разам з фотаздымкамі і ішлі на талер друкавальнай машыны. Усю ноч грымелі машыны, каб раніцай на пошту здаць прадукцыю.
Друкавалася газета ў Лепелі амаль шэсцьдзясят гадоў, да самага канца васьмідзясятых. Калі тыраж дасягнуў амаль дзесяці тысяч экзэмпляраў, паўстала пытанне аб друку. Магчымасці і абсталяванне мясцовай друкарні былі вычарпаны цалкам. Друкаванне газеты пераводзяць у Віцебск. Але яшчэ нейкі час старонкі набіраліся ў Лепелі, адціскаліся на празрыстую плёнку, а потым дастаўляліся ў абласную друкарню. У будынку рэдакцыі на першым паверсе захаваліся размотачны станок для паперы і рэзальная машына («гільяціна»).
У наш час старонкі газеты перадаюцца ў электронным варыянце ў віцебскую тыпаграфію, дзе газета друкуецца.
Амаль кожны жыхар горада і вясковец добра ведае будынак сваёй раёнкі, які стаіць на скрыжаванні вуліц Валадарскага і Ленінскай. Яго амаль метровай таўшчыні цагляныя сцены захоўваюць памяць пра людзей, якія будавалі іх, жылі і працавалі тут.