Далікатная, элегантная, вытанчаная і грацыёзная Іна Мароз (Саламаха) наведала Лепельшчыну з творчай імпрэзай «На крылах любові».
Лепельская цэнтральная раённая библиятэка з задавальненнем прыняла знакамітую госцю з Наваполацка. Іна Васільеўна Саламаха (літаратурны псеўданім Мароз) – паэтка, бард, яркі прадстаўнік народнага калектыву «Крылы». Аўтар двух зборнікаў паэзіі “Перапляцэнні”,”Лістаслоўе”.Лаўрэат міжнародных, рэспубліканскіх конкурсаў.
Іна Мароз нарадзілася і вырасла ў Наваполацку, але жыццё не аднойчы вяртала яе да каранёў – на Лепельшчыну, дзе і прайшло юнацтва дзяўчынкі. Адразу пасля заканчэння школы Іна вырашыла паспрабаваць сябе ў якасці выхавальніцы Матырынскага дзіцячага садка і зразумела, што праца ёй спадабалася. Вучылася ў Беларускім дзяржаўным педагагічным універсітэце імя М. Танка, потым ў Віцебскім дзяржаўным універсітэце імя П.М. Машэрава,на факультэце беларускай гісторыі і філалогіі. Іна удзячна лёсу за тое, что ў той час працаваў Анатоль Канапелька, на літаратурнай кафедры, Вольга Русілка, з якой і сення Іна падтрымлівае сувязь як з калегай па пяру, менавіта яна давала сваю рэкамендацыю да ўступлення ў Саюз беларускіх пісьменнікаў. Іна адначасова працавала ў мясцовай сярэдняй школе вёскі Баброва, Лепельскага раёна. У канцы 2007 вярнулася ў Наваполацк. Выкладала беларускую мову і літаратуру ў гімназіі №2. Іна Васільеўна настаўнічае ў полацкай школе №11, дзе кіруе метадычным аб’яднаннем настаўнікаў філалагічнага цыклу і загадвае школьным этнаграфічным музеем «Беларуская хатка», ва згадцы пра якую ў Іны загараюцца вочы.
–- Іна Васільеўна, вы пішаце і размаўляеце пераважна на беларускай мове. Адкуль такая любоў да мовы?
– З дзяцінства. Любоў да мовы падарыла мне мая каханая бабуля, Ганна Піліпаўна, якая жыла ў вёсцы Халімонава, Лепельскага раёна. Яна выдатна валодала беларускай мовай і з ранняга дзяцінства далучала мяне да роднага слова.Я ведала, што такое кніга, што такое родная мова. А вось разуменне сутнасці напісанага аўтарам, правільнае дэкламаванне вершаў – заслуга майго школьнага настаўніка Аляксандра Іванавіча Сягодніка.
–- Іна Васільеўна адкажыце калі ласка, калі вы пачалі пісаць?
— Пісаць пачала яшчэ ў юнастве, адзін з першых твораў пра пчолак, так як бабуля была пчаляркай.
–- Вы не толькі пішаце на беларускай мове, а яшчэ і выкладаеце яе як школьны прадмет на працягу 30 гадоў, як вам удаецца зацікавіць дзіця да вывучэння беларускай мовы?
–- Каб дзіця зацікавілася вывучэннем беларускай мовы, яму трэба адчуць яе карані. Дзеля гэтага я стараюся, каб мае вучні паглыблялі свае веды. Не менш важны ўласны прыклад настаўніка. З дзецьмі трэба быць шчырым – і яны абавязкова гэта ацэняць
— Адкажыце каліласка, ці падтрымліваюць вас блізкія ў вашай творчасці?
— Безумоўна, на сённяшні дзень мы з мужам размаўляем на роднай мове ва ўсіх сэнсах, негледзячы на тое, что ён медык, ён урач хуткай дапамогі, урач рэаніматолаг, але ён вельмі любіць літаратуру, шмат ведае напамяць пісьменнікаў паэтаў. У жыцці ён рускамоўны чалавек, але ён з легкасцю пераходзе на беларускую хвалю і калі ёсць такая патрэба, мы з легкасцю размаўляем.
Вялікі дзякуй Іна за цікавыя адказы.
Дзякуй, Кацярына, за цікавыя пытанні!
